3e dag Kyaiktiyo

We reizen door het mooie landschap van het gebied Mon State ( het goud van duizenden tempels en het groen van de palmbomen ) naar Kyaiktiyo. Onderweg ff theedrinken in een cafeetje waar we door de eigenaresse in de Tanaka worden gezet. Tanaka is een soort poeder dat via wat sandelhout en water gewreven wordt tot een geel papje. Dit papje smeren vrouwen en kinderen op hun wangen tegen de zon. Verder is het ook een soort van versiering.
We willen het bedevaartsoord de " Gouden rots " gaan bezoeken waar duizenden pelgrims naar toe komen.

De gouden rots is een metershoog granieten rotsblok dat door gelovigen is volgeplakt met bladgoud. De rots balanceert op de rand van de top van de 1200 meter hoge Mount Kyaiktiyo. Boven op de rots is een 6 meter hoge, gouden pagode gebouwd. Volgens de overlevering blijft het geheel in evenwicht door een haar van Boeddha die door hem geschonken zou zijn. De rots zelf zou erg op de schedel van Boeddha lijken. De gouden rots is daarom een belangrijk Boeddhistisch bedevaartsoord. Vrouwen mogen niet te dichtbij de rots kom en mogen deze ook niet aanraken. 

Aangekomen bij Mount Kyaiktiyo stappen we met onze tassen ( we blijven bovenop de berg overnachten ) in een lokale truck. Met ons stappen hier ook 36 pelgrims in. Hilarisch en we krijgen dan ook gigantisch de slappe lach. We zitten als een potje pieren opeengepakt en nog wil men dat wij opschuiven zodat er nog iemand bij ons kan plaatsnemen, echt onmogelijk. We staan daar in de brandende zon te discussiëren dat dit echt niet lukt en weer krijgen we de slappe lach. Uiteindelijk betalen we voor een zesde persoon die niet bestaat zodat wij met ons vijven kunnen blijven zitten. We kunnen eindelijk naar boven. De weg is een en al stof en we worden constant door elkaar geschud wat ons weer de slappe lach bezorgt. Onze mede passagiers vinden het geweldig. Vijf lachende buitenlandse meiden is iets wat ze echt niet dagelijks zien en dat merken we ook als we uiteindelijk boven zijn en de rots gaan bezoeken. 

Met de tanaka op onze wangen zijn we op de gouden rots na zelf een bezienswaardigheid. Om de haverklap worden er foto's gemaakt en vragen mensen of ze met ons op de foto mogen. Het blijft zo grappig om aangestaard en aangesproken te worden. Zelfs de monniken vragen om een foto en wij kunnen daardoor ook een foto van hen maken wat normaal niet mogelijk is. Als we voor iedere foto een euro zouden vragen en het gaat zo de hele vakantie door dan zouden we aan het eind van de vakantie onze reis hebben terug verdiend. Ik heb nog nooit zo'n vriendelijke mensen gezien. We spreken elkaars taal niet maar toch kunnen we communiceren op een bepaalde manier. T was een onvergetelijke dag. Ik geniet.